نمی دونم صحبتم رو از کجا شروع کنم از اینکه 4 سال پیش وقتی از کربلا بر می گشتیم تز روشن فکری داشتم و می گفتم عیبی نداره حرم امام حسین تو قلب عاشقاش هست
با خودم فکر می کردم به 1 سال نرسیده دوباره بر می گردم و حرم امیرالمومنین رو می بینم . یه جورایی به خودم امید میدادم اونم امید الکی
اما بعد برگشتن تا 1 هفته تقریبا هر شب خواب کربلا رو میدیدم فهمیدم اون مداح برا چی میگه به کربلا اومدم این دل جا مونده تو حرمت ...
اما قضیه فقط به اینجا بر نمی گرده این سالی که گذشت هم پدر و مادرم رفتند کربلا هم چند تا از دوستام که آخرشون همین رفیق گلم قرار دل بود به اضافه یکی از فامیلای نزدیکمون که روحانی کاروانه ،امسال 3 بار رفت کربلا حتی روز اربعین کربلا بود همین طور موقع تحویل سال !
خلاصه دیروز توی همایشی که تو دانشگاهمون بود قرعه کشی سفر کربلا برای حاضرین در همایش گذاشته بودند ولی باز هم حسرت کربلا به دل ما موند و اسممون در نیومد
وقتی از راهیان برمیگشتم کتاب مسافر کربلا که مال یکی از دوستام بود رو گرفتم و مطالعه کردم. این کتاب خاطرات و زندگی نامه شهید علیرضا کریمی هست
که به مسافر کربلا مشهوره چون تو آخرین نامش گفته به امید دیدار در کربلا ...
تازه خیلی ها هم ازش کربلا گرفتند و رفتند
حرف دل: علیرضا پیش ارباب یاد ما باش ، ما رو هم بطلب که دیگه دوری حرم کار سختیه
پی نوشت: در مورد هدر جدید هم نظر بدید ( شخص توی عکس خودم هستم توی فکه، عید امسال)
